Adıyaman’da birebir soru: Devlet nerede?

İbrahim’le enkaza, enkazın üzerinde çalışan adamlara, kepçelere bakıyorduk. İbrahim 8 gün evvel, panikle çıkmıştı artık enkaz dediğimiz binadan. Zelzelenin sarsıntısı onu dışarı fırlatmıştı. Akabinde bina enkaza dönüşmüştü.
“Hepimiz kaçmaya çalıştık” diyor İbrahim. Hepimiz dediği eşi, oğlu, kızı, kayınpederi ve kayınvalidesi. Enkaz altından oğluyla birlikte kurtulmuş. Kayınpederi ve kayınvalidesinin cesetleri çıkarılmış enkazdan.
“Kızımla eşimi bekliyorum” diyor İbrahim. Anne-kız bir kapıdan çıkıp gelecekmiş üzere söylüyor bunu. Meğer bir enkaza bakıyoruz. Enkazın üstünde çalışan adamlara, kepçelere…

‘BELKİ BİR HAYAT ÜÇGENİ OLMUŞTUR’

Küçük bir umut ışıltısı var gözlerinde. Zira yarım saat kadar evvel 65 yaşındaki komşusu sağ kurtuldu enkazdan. “Hiç umudum kalmamıştı” diyor İbrahim, “Ama artık neden bir mucize olmasın, onlar da kurtulmasın diyorum? Tahminen bir hayat üçgeni olmuştur. Olamaz mı?”
Neden olmasın? 13 yaşında bir kız çocuğu ve annesi enkazın altından çıkarsa dünya nasıl da güzelleşecektir. Bunu düşünüyorum. İbrahim’in uzamış sakallarına, kederli ve yorgun gözlerine, kaşık tutarken titreyen ellerine bakıyorum.

DEVLET NEREDE?

Plastik tabaktaki bulgur pilavı ile bir kesim eti bana hakikat uzattı İbrahim. “Bunu komşular getirdi. Her gün getiriyorlar. Komşuların konutlarında pişirdikleri yemektir bu. Devlet nerede? Nerede seyyar mutfak, nerede çadır, nerede tuvalet? Sarsıntıda ölmeyen beşerler hastalıktan ölecek” diyor İbrahim. Adıyaman’da karşılaştığım herkesin sorduğu soruyu soruyor.
İçinde pilav ve bir kesim et olan tabağı yan tarafına bırakıyor, lokmalar boğazından geçmeyecek. Enkaza hakikat bakıyor.
Enkazla ortamızda on metre kadar bir ara var. İbrahim’in eşiyle kızı on metre ötede. Onlar bir kapıdan çıkıp gelmiyorlar, İbrahim onlara gerçek gidemiyor. Yalnızca bakabiliyor, onların üstündeki beton bloklara, yamulmuş demirlere, kum yığınına.

ÇEREZ VARMIŞ MASADA

“Oğlumun sesini duydum” diyor İbrahim, “Yardım istiyordu, ‘Bizi kurtarın’ diye bağırıyordu.” Oğlunu kurtarmayı başarmış. Diğerlerini da kurtarmış. “Uyku kıyafetleri vardı üzerimizde. Yağmur yağıyordu, ıslanmıştık, yorulmuştuk. Sonra komşular geldi.”
Sonra sustu İbrahim, yeniden enkaza baktı.
Sonra ne onun ne de komşularının gücü yetmemiş diğerlerini, eşini ve kızını kurtarmaya. Valiliğin yolunu tutmuş bir umut. Acil yardım isteyecek, zira enkazdan sesler geliyor, insanların sağ kurtulma ihtimali var. O denli düşünüyor ki vali çabucak bir takım görevlendirecek ve enkazın altından ses verenler kurtarılacak.
Öyle olmamış elbette. Sonraki gün akşama yanlışsız donanımsız, işin ehli olmayan bir grup gelmiş. Tekrar valiliğe gitmiş, bu kere iktidar milletvekiliyle de karşılaşmış, ona, “Ancak oy istemek için koşarak gelirsiniz” demiş, herkesin içinde.
Çerez varmış masada, İbrahim bunu hiç unutmamış. Hiç unutmayacak.

‘KİMSEDEN KORKMUYORUM, MOTAMOT BU TÜRLÜ YAZ’

Kayınpederi ile kayınvalidesinin cesetleri çıkarılmış enkazdan. “Ben de burada oturmuş kızımla eşimi bekliyorum” diyor İbrahim.

Ayaklarının tabanında küçülmüş bir ateş var lakin İbrahim üşüyor mu yanıyor mu muhakkak değil. Eşiyle kızından kelam ederken boğazı düğümleniyor, yardımların geç gelmesinin sorumlularından kelam ederken kıvılcımlar saçıyor gözleri. “Benim adım İbrahim, katilimiz bize yardım etmeyenlerdir, motamot bu türlü yaz. Adımı da yaz, benim adım İbrahim, kimseden korkmuyorum.”
Korkuyu haklı olunca, kaybedecek bir şeyi olmayınca, canı yanınca unutuyor insan. İbrahim, eşi ve kızıyla birlikte kaygıyı da unutmuş.
İbrahim, “Onların yatacak yeri yok” tesellisine sarılıyor, enkaza bakıyor.

‘OĞLUMLA BİR BAŞIMIZA KALDIK’

“Geleceğim” diyorum İbrahim’e, gelip seninle biraz daha oturacağım kesinlikle.”
“Ben buradayım” diyor “Eşim burada, kızım burada, ben nereye gideyim.”
Birileri bir şey söylüyor, moral vermeye çalışıyor. İbrahim yalnızca dinler üzere yapıyor güya, baş sallıyor ve “Oğlumla yalnız başımıza kaldık. Biz artık ne yapacağız” diyor.
Bir top acı üzere İbrahim, enkaza, eşiyle kızına bakıyor uzun uzun.